Πώς είναι το πόδι σου; Έχεις να μου γράψεις καιρό και κατάλαβα ότι μάλλον θα αναρρώνεις ακόμα. Άσχημο πράγμα ο πόνος. Την πρώτη φορά που με χτύπησε ελαφρά αυτοκίνητο κούτσαινα για 2 χρόνια. Άτιμο πράγμα οι ελληνικοί δρόμοι.
Η γνωριμία και η πρώτη βόλτα...
Κάπου εκεί κάναμε και την πρώτη μας βόλτα θυμάσαι; Με είχαν πάρει οι γονείς σου σαν βοηθό σου στο περπάτημα. «Εσύ μπορείς να γίνεις ένας εκπληκτικός σκύλος – οδηγός». Κάθισα για μήνες περιμένοντας, μέχρι που τα τρυφερά χέρια της μητέρας σου με αγκάλιασαν. Κι ύστερα ήρθε η πρώτη γνωριμία μας και η άρνησή σου να βγεις από το σπίτι. Δεν είχες καλή διάθεση τότε. Το θυμάμαι ακόμα. «Τι δουλειά έχω εγώ ένας τυφλός έξω;», έλεγες και ξανάλεγες.
Τριγύριζα στα πόδια σου για μέρες. Παίζαμε και με χάιδευες. Κάθε μέρα και πιο πολύ. Άρχισες να χαμογελάς. Την τέταρτη εβδομάδα ανακοίνωσες στους γονείς σου ότι τελικά θα βγεις. Προετοιμαζόμασταν δύο ολόκληρες μέρες. Και τα καταφέραμε. Αρχικά στη γειτονιά, μετά ως το πάρκο. Στον πρώτο μήνα πήγες ακόμα και στη Σχολή σου. Ακόμα θυμάμαι με τι χαρά σε αγκάλιασαν οι συμμαθητές σου. Όπως αγκαλιάζεις κι εμένα
''Σίγουρα εκεί έξω δεν είναι το πιο φιλικό περιβάλλον που θα βρεις αν έχεις προβλήματα όρασης, αλλά ένας σκύλος είναι το πιο φιλικό πρόσωπο που θα βρεις για να βγεις στο περιβάλλον αυτό.''
Οι δυσκολίες στο δρόμο...
Αλήθεια, τώρα που είπα Σχολή, θυμάσαι τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στις ειδικές μπάρες του πεζοδρομίου; Σε κάθε μπάρα κι από ένα.Φαίνεται ότι μάλλον το έχουν τάμα να παρκάρουν σε εκείνα τα σημεία. Κι εγώ τα τάματα τα σέβομαι. Κι ας μας υποχρέωσαν την πρώτη φορά να μην καταφέρεις να περάσεις και να κάνεις ολόκληρο τον κύκλο. Θυμάμαι που γαύγισα σε κάποιον από τους οδηγούς όταν ξεπάρκαρε τελικά μετά από ώρα για να μας αφήσει να περάσουμε. «Τι φωνάζεις φίλος;» μου είπε εκνευρισμένα.Και το μάθημα τελείωσε και ανηφορίσαμε στην κεντρική πλατεία. Θυμάσαι αλήθεια πόσες λακκούβες καταφέραμε να γλιτώσουμε την τελευταία στιγμή. Αν για κάθε κακοτεχνία αυτή η πόλη κέρδιζε κι από ένα ευρώ, τότε θα είχε ξεχρεώσει ολόκληρη τη χώρα. Και ύστερα ήρθε η ώρα της επιστροφής. Η πρώτη μας απόπειρα με λεωφορείο. Ευτυχώς αγαπημένε μου Μάνο, δεν είδες ποιος τρόμος ζωγραφίστηκε στα μάτια του οδηγού. Όχι για σένα, αλλά για τον τρόπο που θα σε ανέβαζε και θα σε κατέβαζε. Δεν είχε συνηθίσει ο άνθρωπος. Τα λεωφορεία φαίνεται ότι δεν είναι για όλους. Με τα πολλά κατεβήκαμε. Στα τελευταία μέτρα του σπιτιού ήρθαμε αντιμέτωποι με το γνωστό πρόβλημα του δρόμου. Ακόμα θυμάμαι το πέσιμό σου. Είχες προσπαθήσει να κρατηθείς από εμένα πέφτοντας κι ευτυχώς μόνο το στραμπούλιξες ελαφρά.
Σίγουρα εκεί έξω δεν είναι το πιο φιλικό περιβάλλον που θα βρεις αν έχεις προβλήματα όρασης, αλλά ένας σκύλος είναι το πιο φιλικό πρόσωπο που θα βρεις για να βγεις στο περιβάλλον αυτό.
Δημοσίευση σχολίου